Ας γκρινιάξουμε λίγο για τον Τζέιμς

Αν κάποια από εκείνα τα μέλη του Παναθηναϊκού superfoods που μετέτρεψαν τους πράσινους από μια ιστορική ομάδα στην Ελλάδα σε Εξάστερο της Ευρώπης έβλεπαν το χθεσινό ματς στην Μπασκόνια, σίγουρα θα είχαν αντιδράσεις ανάλογες με εκείνες που έβγαλε το τριφύλλι στο παρκέ.

Γράφει ο Νικόλας Ακτύπης

Θα έτριβαν, δηλαδή, τα χέρια τους από ικανοποίηση και τα μάτια τους από έκπληξη στο διαστημικό πρώτο δεκάλεπτο της αναμέτρησης με την Μπασκόνια και στο τελευταίο θα προτιμούσαν να τα... ξεριζώσουν, αρνούμενοι να πιστέψουν πως ένα τέτοιο ματς λίγο έλειψε να χαθεί.

Τα θετικά δεν χρειάζεται να τονιστούν ιδιαίτερα καθώς είναι δεδομένα. Τεράστια νίκη μέσα σε μια δύσκολη έδρα, που βάζει την ομάδα ξανά σε τροχιά τετράδας, αμβλύνει τις εντυπώσεις που έχουν δημιουργηθεί ότι τα... παλικάρια δεν μπορούν μακριά από το ΟΑΚΑ κι αλλάζει την ψυχολογία των παικτών για τα κρίσιμα παιχνίδια που ακολουθούν και οδηγούν μέχρι το Final-4.

Θα αναρωτηθεί κανείς «είναι δυνατόν μετά από ένα τέτοιο αποτέλεσμα να υπάρχουν χώροι για γκρίνιες»; Η απάντηση είναι όχι. Εκτός κι αν ορισμένοι επιμένουν να χαρακτηρίζουν γκρίνια τις δύσκολες παραδοχές που αφορούν την τρικυμία του 4ου δεκαλέπτου που κόντεψε να βυθίσει τον Παναθηναϊκό.

Κακά τα ψέματα, οι πράσινοι πλησίασαν επικίνδυνα κοντά στο να ζήσουν τον δικό τους Τιτανικό. Έμοιαζαν άτρωτοι, μέχρι να συναντήσουν μπροστά τους το παγόβουνο που ήρθε με τη μορφή της απολύτου έλλειψης συγκέντρωσης και την απώλεια της στοιχειώδους ψυχραιμίας που θα έστρεφε το «καράβι» μακριά (και από την υποψία ακόμη) μιας ήττας.

Το πραγματικά ανησυχητικό είναι πως το πρόβλημα δεν εστιάστηκε στο ότι ο Παναθηναϊκός χρειάστηκε και δεν βρήκε τον παίκτη που θα έβαζε -ας πούμε- τα μεγάλα σουτ για να γυρίσει ένα ματς. Δεν βρέθηκε στριμωγμένος στα σκοινιά ψάχνοντας να βρει τον ηγέτη που θα σάλπιζε το σύνθημα της αντεπίθεσης. Το μόνο που ήθελε ήταν η διαχείριση μιας ιδιαίτερα ευνοϊκής κατάστασης, την οποία βεβαίως δημιούργησαν οι ίδιοι οι παίκτες με την απόδοση και τις ικανότητές τους.

Θα ήταν κρίμα από τα λίγα να μην επιστρέψει ο Παναθηναϊκός με το ροζ φύλλο αγώνα από τη Χώρα των Βάσκων. Όπως επίσης ήταν κρίμα να έχει πάρει ένα τέτοιο διπλό, με διαφορά 9 πόντων και η χαρά των φιλάθλων να έχει μετριαστεί από τον εκνευρισμό που ξεκίνησε από το παρκέ, μεταφέρθηκε στον πάγκο και -μέσω της οθόνης- μας κυρίευσε σχεδόν όλους.

Προς το τέλος του αγώνα ο Μάικ Τζέιμς πέτυχε 4 σερί πόντους και ουσιαστικά «καθάρισε» το παιχνίδι διαγράφοντας οριστικά το ενδεχόμενο ήττας για το τριφύλλι. Νωρίτερα, τόσο στο διάστημα που αντικατέστησε τον Καλάθη, όσο και την περίοδο που αγωνίζονταν ταυτόχρονα αλλά ο Αμερικανός έπαιζε ως «άσος», φέρει σοβαρό μερίδιο ευθύνης για τον εκνευρισμό που λέγαμε πιο πάνω.

Ο Πασκουάλ προτίμησε να τον κρατήσει στον αγώνα (βλέποντας ίσως και άλλους περιφερειακούς να κάνουν απανωτά λάθη) και ίσως να αισθάνεται δικαιωμένος από τους μαζεμένους πόντους που πέτυχε ο Τζέιμς. Ακόμη κι έτσι, είναι βέβαιο πως και ο ίδιος γνωρίζει καλά ότι διαθέτει στα χέρια του μια πραγματική ωρολογιακή βόμβα. Ένα όπλο που τοποθετημένο σωστά μπορεί να διαλύσει οποιονδήποτε αντίπαλο, αλλά όπως όλες οι εκρηκτικές ύλες, ιδιαίτερα απρόβλεπτο στη συμπεριφορά του. Το... ταμείο θα γίνει αναγκαστικά στο τέλος της σεζόν, όταν ο Παναθηναϊκός θα κάνει έναν απολογισμό των «μαχών», δηλαδή των τίτλων που κερδήθηκαν ή χάθηκαν χάρη σε αυτό. Τα λέμε τέλος άνοιξης κι αρχή καλοκαιριού.